Laatste dag en terugreis

Vrijdag 2 januari is voor ons helaas de laatste dag in Mali. We moeten alles spullen weer gaan inpakken maar eerst hebben we allebei nog de laatste les van Benke: Dirk djembe-les met mijn begeleiding op de doun en dan ik doun-les met djembe begeleiding van Dirk. En dan is het tijd dat we alles in de tassen moeten proberen te krijgen. Het aantal kilo's is geen probleem, net als op de heenreis mogen we per persoon 46 kilo meenemen. Wel de omvang van de nieuwe spullen die mee naar huis moeten: een nieuwe djembe – 6 geitenvellen om djembes te bespannen -een kinderdjembe waar nog vel en touw om moeten (kadootje van Jeremy en tewah) – een talking drum – 2 cloches (bellen) – de nieuwe theeset en de kado's uit Sikasso: een balafoon en een bara (kalebas met geitenvel = de begeleiding van een balafoon). We wilden maar 3 tassen mee naar huis nemen maar dat lukte niet, het werden er weer 4 net als op de heenreis. Alleen bleek op het vliegveld dat we nog lang niet aan de toegestane kilo's waren. Verder hadden we natuurlijk ook nog de nieuwe kleren van Dirk (die kan zich maar verkleden met de carnaval en met dagjes muziek maken) en een paar wikkelrokken voor mij. Ook nog mooie stof voor nieuwe gordijnen voor de slaapkamer en een paar lappen voor wat dan ook. Alle instrumenten goed ingepakt en de djembe's gevuld met kleren en dan is het een kwestie van de rest erbij pakken. Bovendien hadden we al t-shirts van mij aan Mai (het manusje van alles in huis, een meisje van 16) gegeven en vele t-shirts van Dirk gingen naar onze steun-en-toeverlaat Benke. Hij was weer als een kind zo blij met weer kadootjes van ons en elke dag droeg hij een nieuw t-shirt van Don Quichot of van een eland in Noorwegen.

's Middags kwamen er 2 vrouwe op visite in huis en later bleek dat die om een heel speciale reden waren gekomen. Mai is in huis opgenomen na de dood van haar moeder en zij doet alle klusjes in huis van schoonmaken – meehelpen koken en op de kinderen passen. Elke minuut van de dag kan de heer of dame des huizes iets van haar wensen en wordt haar naam geschreeuwd over het terrein en moet ze opdraven, vaak om iets te doen of te pakken wat ze zelf al sneller hadden kunnen pakken of doen maar ja dat hoort niet als je een “meid”in huis hebt. Ze heeft er absoluut geen slecht leven maar ze is de eerste die opstaat en de laatste die naar bed gaat en heeft geen moment rust. Volgens onze normen vonden we vaak dat er wel erg veel van haar werd geeist ook omdat de man des huizes Amerikaan is en de vrouw daar ook lang heeft gewoond. Zo snel ben je dus weer gewend aan Afrikaanse normen?

Die vrouwen op visite dus kwamen even vertellen dat er in een dorp een man was gevonden die wenste te trouwen met Mai en dat alles al rond was: de volgende dag zou ze moeten vertrekken om zijn 2e of 3e vrouw te worden en zijn kinderen te gaan baren. Nee zeggen kon blijkbaar niet, ook niet door Jeremy en Tewah. Mai zelf was te ontdaan en te bedeesd om wat dan ook te zeggen en te doen en probeerde hoe dan ook maar gewoon te berusten. Alle gasten in huis waaronder wij waren verschrikkelijk onthutst en ontdaan! Het is 2009 en wij met onze westerse normen en gebruiken konden niet bevatten wat daar gebeurde. Ook dit was voor ons een cultuurschok. Tewah zou nog met een oom van Mai gaan praten die nog eventueel van invloed van kunnen zijn op haar toekomst. Binnenkort gaan we maar informeren hoe het allemaal uitgevallen is. Na het avondeten nog even met Karin en Benke, haar vriend ondertussen, een laatste biertje gaan drinken en om middernacht moesten we dan echt afscheid nemen en vertrekken. Dan merk je pas in wat voor korte tijd je vrienden bent geworden met al die prachtige mensen. Onze grote hulp Benke was zeer ontdaan dat we vertrokken en zo dankbaar om alles wat we hem hadden gegeven dat we allen met tranen in onze ogen afscheid hebben genomen.

Zaterdag

De taxichauffeur die ons naar het vliegveld bracht moest onderweg nog even 2 !!!!!! liter benzine tanken anders zouden we het qua brandstof niet halen maar wij waren eerder bezorgd om het lawaai dat de auto maakte dat we het vliegtuig zouden missen vanwege een gestrande auto. Maar alles ging goed en met een half uurtje vertraging vertrok het vliegtuig om 4 uur 's morgens van Bamako naar Casablanca. Daar was het een gigantische drukte in de transferhal waar iedereen en alles weer door de controle moest en uiteindelijk vertrok onze vlucht naar Brussel met een uur vertraging. In Brussel stonden Sandra en Kirill met de 2 kids ons op te wachten om ons naar huis te brengen on rond 4 uur kwamen we binnen ins een heel koud huis. Vertrokken uit een stad met 35 graden kwamen we in een stad met 0 graden en een huis waar het 15 graden was en waar de jeugd op de gracht voor de deur aan het schaatsen was: wat een overgang! En wat waren we moe na zo'n intense vakantie en een gebroken nacht. Zeer vroeg naar bed dus en een gat in de dag geslapen om bij te komen want maandagmorgen moeten we allebei weer werken.

Een reis om nooit te vergeten en wat een prachtige mensen hebben we ontmoet en wat een vrienden hebben we gemaakt!!!!